Fotoğraf kareleri ..Bazen en mutlu olduğumuz unutulmayacak bir an ,bazen ağlamaklı olduğumuz veya sonrasında anı kalsın diye çekindiğimiz toplu o anlar.. kayıtlı bir yerde kimi fotoğraf makinesi, kimi telefon  ,kimi ise bilgisayarda. Bir gün telefonumuz çalınsa ,eğer içindekileri bir yere yedeklemediysek ,vay halimize gitti mi hepsi, yaşanmışlıklar ..ya da hepsini bir çırpıda silmek ne kadar delice olur değil mi ve oldu da. Bazen ilişki içinde öyle sorunlar yaşıyoruz ki çıkamıyoruz o yerden  bir türlü, konuştukça konuşuyoruz .Resmen bir bataklığın içinde çırpınıyor gibi oluyoruz. Bazen bu tek taraflı bazen aynı anda sonunda ne mi oluyor bitirmek gerekiyor .Kökten çözmek .Sıfırlamak bir nevi fabrika ayarlarına dönmek. Peki nasıl çok zor ve yıkıcı. Bir gün işin içinden çıkamadığımız birkaç konu silsilesi üst üste gelince konuşmalar fayda etmedi. Ben kayboldum sorunlar  dehlizinde. O gün her şey sıfırlandı nasıl mı fotoğraf kareleri artık yok. Ama üzülme bende var. Sonuçta biz birlikteyiz, benimle olduğun sürece sen de bakabilirsin tamamıyla yok olmuş değil .Bende var kopyası ve devamında gelişen belki de bu zamana kadar yaşadığımız çok nadir anlardan birisi.. duygusal olarak birbirimize yakınlaştığımız ,birbirimizi gerçekten olduğumuz haliyle anlamaya çalıştığımız, varlığımızı kendi varlığımızda hissettiğimiz, bendeki neyse onda da var ya  artık buna ruh mu dersin ,can mı, enerji mi böyle bir anın sonrasında yeniden başlayan bir ilişki .Tarih önemli mi? Hangi gündü ne yaşamıştık .O aşamaya nasıl gelmiştik .Neler beni kırmıştı, üzmüştü, yıpratmıştı veya ben üzmüştüm, kırmıştım ..Birbirimize yaşattığımız duygusal çalkantılar gerçekten şu an önemli mi . Artık değil. Sıfırlanmış bir zihinle ilişkimizi devam ettirmeye karar verdiğimiz o günden bugüne ara ara tartışmalarımız olsada o günün bir dönem noktası olduğunu ikimiz de biliyorduk. Aslında şöyle gelişti ,bi olay yaşanmış, ben aşırı rahatsız olmuşum .Ama olan olmuş daha üstüne konuşmanın, şöyle olsaydı böyle yapsaydık demenin bir mantığı yok. Ama ben bir türlü oradan çıkamıyorum. Konuşuyoruz tam oldu diyoruz tamam ya artık bu konuyu kapattık. Bu sefer bilgisayar karşısında tam dizi izlerken ya şöyleydi de bak böyle olmuştu. Artık Mert dayanamadı. Aldı benim telefonumu eline ve bir anda puf her şey silindi .O anki travmamı anlatamam hiç bu kadar yıkılmamıştım. Birinin ölüm haberini almaktan daha kötüydü.. Yapma dediğim bir şeyi yapmıştı ve şimdi geri döndürmeye çalışıyordu. Ama nafile olan olmuştu.Bense deliye dönmüştüm .Sakinleştikten bi süre sonra oturup gözlerimin içine bakıp bana dakikalarca bir şeyler anlattı .O anlattıkça gözyaşları sel oldu. Bir cümle vardı hala hatırımda ,Biz seninle hep iyi olalım olur mu? Devamında gelen günlerde gerçekten bunun için çabaladık. Bu çabamız aramızdaki bağ varoldukça devam edecek. Sonu belli cümleler kurmamak lazım. Şu ana bakıp iyikleri söylemek en iyisi .Şunları da yaparız ya demek lazım sadece ,büyük laflar edince gerçekleşmiyor.  Olmayınca hayal kırıklığı peşinden geliyor .O yüzden yazımı bitirirken de şöyle olacak ,ilerde biz bunu yapacağızlarla kapatmayacağım. Bugün iyi ki seninleyim .İyi ki biz birlikteyiz'lerle kapatıyorum..