Bende bir şeylerin kalmış (hastane kağıdı ve tokam) .Onları vereyim istersen..evde değildim .Kursuna geliyorum dedi .Ve geliverdi.
Bana bakan bir çift göz ,bana sevgisine dair hiçbir belirti göstermeyen tamamiyle nötr.
Verdi ve gidiyordu . Durmasını istedim. Peşinden gittim .Kendimi zorladım gitmesini istemedim .Bu kadar net bir tavırda olmasına şaşırdım. Belki yüz yüze gelirsek yumuşar oracıkta konuşur ve aşarız diye düşünmüştüm.. öyle olmadı. Ve arabaya bindik .Hiç konuşmuyoruz . Geçen hafta konusunu ettiği cağ kebabı mekanına götürdü .Sessizce yedik . İki yabancı gibi. Bu normal değildi..
Ve beni eve bırakacak. Söylemek istediklerin var mı..sana sarılmak istiyorum dedim. Hayır dedi. Bana bakmadı bile .Ama bi taraftan da iyi değildi görüyordum, fiziken yakındık biraz ama ruhen aramızda bir uçurum vardı . Anladım ki o an gerçekten kafasında bitirmişti .Evet evet bitirmiş ve döndürülemeyecek bir noktadaydık . Birkaç kez daha tekrar ettim .Araya başka cümlelerde söyledim .Ama yok olmuyordu .Her defasında olumsuz yanıt alınca bendekide inat .İçimden sen istemiyor musun beni ,o zaman tamam benden bu kadar diyip artık oradan ayrılmam gerektiğini hissettim. Halbuki kalıp sorunu gerçekten düzgün bir şekilde ele alıp çözüme kavuşturabilecekken ,çünkü benim halen ümidim vardı .Fakat indim arabadan .Ve en sonki "ben seni çocuğum gibi sevdim" lafın eve gidene kadar zihnimde yankılandı. Böyle bir veda olamazdı olmamalıydı .İnsanlar birbirlerine küfürler savurup en yıkıcı kavgaları edip ayrılırken biz bu şekilde severek bitirmemeliydik. Sevgi duygusuyla aşamayacağım hiçbir şey olmayacağına inanırdım .Şimdi ise çok net bir şekilde sevgi içinde bulunduğumuz durumdan çıkmamıza zerre yardım etmiyordu .Bu inanışım sarsıldı . Haliyle olanları hazmedemedim. Eve geldim yazışmaya devam ettik..bi taraftan ağlıyorum. Beni istemiyor oluşunu ilişkiye devam etmek istememesini kabul edemiyordum. Saatlerce ara ara mesajlaştık . Her seferinde kararının kesin olduğunu bunun daha iyi bir seçenek olduğunu söyledi .Ama seviyorum da diyordu .. Nasıl oluyordu bu .Seven nasıl gitmeyi bu kadar net göze alabilirdi ? Neden mücadele etmek istemezdi ? Ya da ediyordu .Benimle konuşuyordu halen engellememişti .Ona ulaşabileceğim kanalları kapatmamıştı henüz . İlişkideki sorunlar karşı taraftan kaynaklanıyor ise neden alttan almak bu kadar zordu ? Her defasında alttan aldığını söylüyordu . Bu zamana kadarki iyi tarafları neden göz ardı ederdi ?
Etmediğini herşeyin farkında olduğunu dile getiriyordu .
Ben ilk defa içinden çıkılamayan bu denli bir konuyla karşı karşıya kaldım . Böyle bir şeyin sorun olması karşısında ne yapabilirimi kendime sordum defalarca. Olan olmuştu .Geri dönemezdim .Ama bu raddeye geleceğini bilseydim asla yapmazdım. Pişmanlık duydum .Özür diledim .Elimden bu saatten sonra bir şey gelmiyor oluşuna üzüldüm.
Ve daha birkaç duygu durumları daha geçti üzerimden .
Evirip çevirip tekrar tekrar konuştuk.
Artık gerçekten sevgili kalamayacağımıza inanmaya başladım .Çünkü istediğini yap artık ben karışmayacağım ,hem sınavların var onlara çalışırsın vb beni teselli eden cümleler kuruyor ; bundan sonrası için bir derdin sorunun olursa yaz diyerekte halen onda bi yerimin olduğunu dile getiriyordu.
Kabullenmek istemediğim bu durumun , içerisinden çıkamadığım bir haldeyken ..
" Sana son bir şans vermek istiyorum. Eskisi gibi olmak istiyorum. Seni seviyorum, uzaklaşmak istemiyorum." dedi.
Bu zamana kadar okuduğum hiçbir mesaj bana bu kadar önemli gelmemişti .O an yanlış yazmış olabilir mi geri siler mi ki ama o silmezki hiç gibi düşünceler geçiyordu zihnimden ,nefesimi tuttum birkaç saniye o anın içindeydim , bilinçliydim .Ne cevap vereceğimi bilemedim .Öyle ki ondan sonra yazdığım mesajları atamadım ,hep bir duraksama hali içinde kaldım .

Ben çok korktum. Böyle bir durumu hak edip etmediğimi sorguladım.
Yeri geldi kendimden şüphe ettim .
Sevgimi sevgini inceledim .Aramızdaki bağın sağlamlığını kontrol ettim . Bunları yaparken özledim unutmak istedim . Kimseciklere birşey demedim ,diyemedim .Sadece yazdım kendime .Okudum ara ara. Kendimi meşgul etmeye çalıştım belki atlatırım diye .İçim huzursuzdu . Ruhumdaki bu rahatsızlığın beni fiziki hastalığa mahkum edeceğini düşündüm .Saatlerce ağlamanın sonunda öldürmediğini gördüm .Ve daha birçok şey deneyimledim.
O gün geceye doğru ;
Herşey eskisi gibi olur mu gerçekten yazdım..
Sende, herşey bizim elimizde diyerek günlerdir yerlerde olan ilişkiye dair umuduma ışık yaktın . Küçük ama bir ışık. Şimdilik yeterli olan..
Gece oldu ve ben bu ışığa tutunarak uyudum. Günlerdir ilk defa huzurlu bir uyku ..