Sabah saat 7.. Yanına geleyim mi, işe arabayla gideyim bugün, geçerken sana uğrayım. Bende kabul ettim hemen. Dünden razıyım zaten. Hazırlan 7.30'da orada olurum.
Bugün sevgili oluşumuzun 5.ayı. Normalde günleri çok aklımda tutabilen biri değilim. Ama yazdığım için geriye dönüp bakma durumum çok oluyor. Ne yapmışız ne etmişiz. Dolayısıyla tarihler ister istemez aklımda.
Saat 7.30 geldi. Nasıl da özlemişiz birbirimizi. Sarılmalara öpmelere  doyamıyoruz. Yaklaşık üç saat kadar birlikte zaman geçirdik. Konuştuğumuz konu ebeveyn olmak ve çocuk yapma yaşı.. Bu konuda biraz farklı düşünüyoruz. Ama aşılamayacak bir problem değil. Orta yolu bulacağımızı düşünüyorum.
Sonrasında ben eve geldim. Gün içinde konuşmaya devam ettik. Bu cumartesi sana ne yapayım diye sordum.. yeşil mercimekli bulgur pilavı ve yoğurt çorbası.. tamam. Piknik yapmaya gidelim mi olur.. birkaç yer saydı. İsimlerini ilk defa duyduğum.. Bende araştıracağımı söyledim. Bi ara annemle tartıştım. Bu durumu Mertle paylaştım hemen. Beni dinlemesi, soru sorması yapabileceği bi şeyin olup olmadığını irdelemesi beni mutlu ediyor. Herşeyimi onunla paylaşabileceğim hissini her seferinde kuvvetlendiriyor.
Akşama doğru..
'İstersen geçerken sana gelebilirim ya da neyse cumartesi buluşak. Sen biraz özle beni.'
Aynen biraz özleyelim.. aynı anda aynı mesajı iletmemiz peki, arada oluyor böyle..Sonrasında o eve geçti. Bende arkadaşımla konuşmaktan zamanın nasıl geçtiğini fark etmemişim. Ben acıktım yazınca sana yemek getireyim mi dedi..
Bugün ikinci kez geliyordu şimdi. Evden annesi yemek koymuş..Onları getirdi. Biraz da arabada oturup para mevzusunu konuştuk. Benim harcamalarım, tutumlu olmamız gerektiği.. Yine çok vaktimiz olmadığı için ben yemek poşetimi alıp eve geldim. Bamya, menemen yeşil mercimekli bulgur pilavı...Hemen açıp yedim.. Mert eve vardıktan sonra da teşekkür ettim o da annesinin numarasını verdi.. onunla konuş diyerek. Önce nasıl kaydetmem gerektiğini düşündüm. Abla, teyze, Mert'in annesi.. sonunda Leyla Anne kelimelerini daha doğru buldum. Şimdi ilk defa annesiyle telefonda konuşacaktım. Bu garip bi his. Normal bir arkadaşımın annesiyle konuşmak gibi asla değil . Belkide ben kafamda büyüttüm bu durumu.. Bilmiyorum. Sonuç olarak aradım. Ama nasıl hitap edeceğimi çok kestiremedim. Kısa bir konuşmadan sonra telefonu kapattık. İçim rahatladı.
(Neden korkuyorum hiçbir fikrim yok.)
Zamanla alışacağımı düşünüyorum.

Gün içinde sabah ve akşam olmak üzere kısa süreliğine dahi yanıma gelmiş olman, beni mutlu etti.
Bir hayal kurdum.. ilerde gerçekleşmesi muhtemel..Başrolde sen ve ben. Sabah benden ayrılıp akşamına bana geldiğin bir evimiz var. Sıcak ve huzurlu. Sakin ve rahat. İçinde yaşıyoruz. Sabah saat 7..